Bize reva görülen asgari ücretle nasıl yaşıyoruz? Pazara yansıyan zam, markette el yakan fiyatlar... Günlük zorunlu ihtiyaçlar, zorunlu diyorum çünkü soframıza canımız istediği için değil, aç kalmamak için pişirdiklerimiz dışında bir şey koyamıyoruz. Mesela et bizim için lüks. Keşke sağlıklı beslenebilmek için hafta da en az bir defa et ya da balık yememizi öneren uzmanlar, 1600 TL ile bunun nasıl olacağını da söyleselerdi.

İki çocuğum var; biri lisede, diğeri 2 yaşında ve bana ihtiyacı var. E kaldık mı bir maaşa... “Kriz var, işler kötü” bahanesiyle patronlar ücretsiz izne çıkarıyor, maaşın yarısını kesiyorlar. Malum kış da geldi, doğalgaza zam, elektriğe zam, her türlü gıdaya zam... Yetkiler kriz yok diyor; bir de dört kişilik bir ailenin yoksulluk sınırı 6 bin TL, açlık sınırı bin 943 TL.

Diyelim ki kriz yok, o zaman biz niye pazara markete gidemiyoruz? Kıyafet alışverişi, sinema, tiyatro vs. demiyorum bile...
Bunlar benim yapamadıklarım... Geçenlerde bir komşum, “Halk ekmek alıyorum, parayı yetiştiremiyorum başka türlü. Sadece bir tane halk ekmek büfesi var. Ekmek alabilmek için çocuğu okuldan almaya on dakika erken gidiyorum” dedi. Başka bir arkadaşımız da “Yalnız gidiyorum markete, çocuk bir şey ister diye... Alacak para mı var!” diye yakınarak sohbete katıldı.

Sohbet devam ederken aklıma yeni bir yıla girmek üzere olduğumuz geliyor. Yeni yıldan dileklerini soruyorum. Biri kocasına yaşayabilecekleri kadar maaş diliyor sadece. Eğer para olursa evde huzur da olurmuş. Zamsız bir yıl olmasını isteyen diğer komşum, “Çocuğumu güvenle bırakabileceğim kreş olsun, ben çalışayım. Borçların olmadığı, bir kredi kartından çekip ötekine yatırmadığım, hatta hiç kart kullanmadığım, dışarı çıkarken umarım çocuklar bir şey istemez diye düşünmediğim, acaba patron bugün eşime ‘işler iyi değil’ dedi mi diye kaygılanmadığım bir sabaha uyanmak dileğim” diyor.