Küçükken babam bizi etrafına toplar hikayeler anlatırdı. Biz bu hikayeleri dinleyerek büyüdük. Çocukken bu hikayeler bize masal gibi gelirdi. Büyüdük ve bu hikayelerin masaldan ibaret olmadığını öğrendik. Yüzyıllardır bu topraklarda yaşamış olan Ermeni halkı, baskı ve zulüm ile asimile edilmiş, zorla Müslümanlaştırılmış. Bunca zulme rağmen hâlâ bu topraklarda yaşamlarımızı idame ettiriyor olmamız bu topraklara ve bu ülkeye olan bağlılığımızın, bu topraklardan kopmayacağımızın kanıtıdır. Birçok arkadaşım ve akrabam ülkeyi terk etmek, başka ülkelere iltica etmek zorunda kaldılar. Gidenlerin ortak noktası yaşadığı topraklardan uzakta olmak. Özlem ve acı...

Anneannemin sözleri beni hep derinden yaralamıştır. “Ne güzel kardeşçe yaşıyorduk bu topraklarda. Birileri geldi bizleri nar taneleri gibi savurdu. Her birimiz bir yere dağıldık.”

Tıpkı 19 Ocak’ta Hrant ağpariği katledip bizlerin yüreklerini dağladıkları gibi…

Biliyorum, hiçbir zaman Ermeni Soykırımı ile yüzleşmeyecek bu ülke ve bizim içimizde kanayan, kapanmayan bir yara olarak kalacak.

Ne kadar inkar edilse de bu topraklarda Ermeni soykırımı yaşanmıştır.

Hrant ahparig ne güzel söylemiş: “ Bizim bu topraklarda gözümüz var. Çünkü kökümüz burada. Ama merak etmeyin bu toprakları alıp gitmek için değil, bu toprakların dibine girmek için.”

Evet bizler bu topraklarda doğduk, büyüdük, okuduk, evlendik. Çocuklarımız bu topraklarda doğdu, onların çocukları da... Tıpkı yüzyıllar önce atalarımızın bu topraklarda var olduğu gibi.

Çünkü biz Ermeniler; Vardık,varız, varolacağız...