Sanırım pandemide en ağır bedeli ödeyen ülkelerden biri olduk. Pandemi öncesinde işçiler sefa içinde değildi tabii ki. Emeğin sömürüldüğü çarka bir de pandemi eklenmişti. Evden çalışma diye bir sistemin içinde bulduk kendimizi. Bu sistem işçinin pandemi sürecinde sağlığının korunması diye servis edilip, patronların ve devletin bahşettiği mükemmel ötesi bir çözüm gibi gösterilse de durumu açıkça izah edebileceğim makul cümleleri hâlâ kuramıyorum. Denetimli serbestlik bu! Çünkü evden çalışmak patronların gözünde yan gelip yattığımız bir sistem ve dolayısıyla ne istenirse aynı dakika içinde yapmak zorunda olmak demek. Nefes alırken bile haber verme psikolojisini üzerinde hissetmek, esnek mesai saatleri, iş ile alakalı yaşanan rutin aksaklıkta sebebin sen olduğunun düşünülmesi demek. Bunun yanında maaşından kesilen yol, yemek vs. ücretleri demek. Sabahları mesai saatinden bile daha erken aranarak gereksiz sorular sorulması ve yetişmeyen işlerden dolayı azar işitmek demek. Tam o anda sokağa çıkıp “Lanet olsun böyle düzene” diye bağırmak istiyorsun ama hasta olursam diye endişe ediyorsun tabii. Neyse o başka bir isyan konusu… 

Günler sakinliğimi korumak için nefes egzersizleri ile geçerken, kuru ekmek yiyenlerin aç olmadığını söyleyen, birilerine süper yetkilerin verildiği bir ortamda kırmızı koltuk sahipleri tüm sakin olma çabalarımı yok ediyordu. Beynimdeki binlerce cevapsız soruya yenileri ekleniyordu. Sahi ne olacak böyle?

Pandemi korkusu, yetmeyen maaşlar ve beraberinde artan yoksulluk, tüm gerçekleri görmezden gelerek bizlerin adına karar vermek için haftalarca tartışarak sözüm ona jestmiş gibi açıklanan komik asgari ücret…

Bu söylediklerime hepimiz tanıdığız, bunları hepimiz yaşıyoruz. Ben yalnız değilim biliyorum. Sende bil, yalnız değilsin! Kaygılarımızın tamamına çözüm bulmak için, nerede olursan ol bulunduğun her yer tüm bu haksızlıklara karşı sesimizi haykırma alanı. Biz birlikte mücadele ile mutlaka kazanacağız.

Görsel: Natasha Remarchuk Icons8