Eğitimin toplumların gelişmesindeki rolü tartışma götürmez. Dünyadaki konumumuzun belirleyicilerinden biri de eğitim politikalarımız. 10 yıl önce eğitimde neredeydik, şimdi neredeyiz; diğer ülkelerle kıyaslandığında neredeyiz?

Her yıl eğitim sisteminde bir şeyler değişiyor. Değişikliğe alışamadan, sonuçlarını göremeden bir başkası geliyor. Bir sonraki eğitim öğretim yılında ne olacak diye bekler olduk. İşte bunlardan bu eğitim döneminin başında yaşandı; Millî Eğitim Bakanlığı Kurum Açma, Kapatma ve Ad Verme Yönetmeliğinin 15. madde yaptığı değişiklikle “Genel ve mesleki teknik liselerde eğitim karma yapılır” ibaresini kaldırdı. Bu değişiklik toplumun bazı kesimlerinde haklı olarak panik yarattı.

Neden çıkarıldı bu ifade? “Gerekli lüzum üzerine(!)” Madem açıklandığı gibi “karma eğitimin kaldırılması gibi bir niyet yok” o zaman bu neden kaldırıldı, durması neyi değiştirecekti?

Karma eğitimin yok edilmesi, ülkenin ve eğitimin genel durumuna baktığımızda en çok da kız çocuklarının eğitimine darbedir, bunu anlamak zor değil. Toplumsal cinsiyet eşitsizliğinin yol açtığı sorunlar böylece daha da artacak. Ayrı sınıflarda ders gören çocukların sosyalleşmeleri diğerlerine göre daha zor ve geç olacak. Birbirini tanıyamayan, tanımadan büyüyen gençlerin aile kurarken zorlanmalarına neden olacak. Yoğunlukla karma eğitim uygulamayan ülkelere bakıldığında sapkınlıkların ve şiddete yönelmenin diğerlerine göre fazla olduğu görülecektir. Bu durum ileride çalışma hayatına başlayacak kız çocukları için de dezavantaj olacaktır. Neden meslek okulları sadece erkeklere ya da kızlara olsun ki?

Burada imam hatip okulları örnek gösterilebilir; dinin gereği olarak yapıldığı söylenebilir. Ama bu noktada da zaten başka eşitsizlikler ortaya çıkıyor. İmam hatip okullarından mezun olup işe başlayanlar çoğunlukla erkeklerdir. Kadınlar sadece kuran kursu öğreticisi olabiliyor. Ancak hem bu okullar hem de öğrenci sayısı sürekli artırılıyor. Bunu da tüm ülke olarak en başından düşünmeye ihtiyacımız var.

Bir diğer sorun da; kız çocuklar için yeterli sayıya ulaşılamadığı koşullarda okul/sınıf açılmaması durumunda yaşanacak. Eğer bir yerleşim yerinde okul çağında erkek çocuk sayısı fazla ve onlar için okul türü varsa, ailelerin de genel eğilim olarak kız çocuklarını uzak bir yere gönderme konusundaki çekinceleri düşünülürse bu durum kız çocuklarını örgün eğitimden koparmakla sonuçlanacaktır. Kız çocukları örgün eğitimden koparılarak ister istemez açık liseye devam etmek zorunda kalacak ya da eğitimin tamamen dışında kalacaklar. Bu durum yaşamlarının devamını da etkileyecek; kız çocuklarının çalışma yaşamında yer alamayacakları, eve hapsolmuş, dört duvara sıkışmış insanlar yaratılması anlamına gelecek.

Yazık ediliyor nesillerimize, geleceğimize, çocuklarımıza. Eğitim yap-boz tahtası değildir, en küçük bir değişikliğin bile sonuçları bilimsel yöntemlere dayandırılarak yapılmalı. Çünkü birisini bile feda edecek kadar değersiz değildir bu ülkenin çocukları.