Ben UNO DFU’da çalışan onlarca kadın işçiden biriyim. UNO’da normalde 9. dönem toplu sözleşme dönemi 2025’te başlıyor. Bizim fabrikamız sonradan kurulduğu için bizim TİS dönemlerimiz biraz geriden geliyor. Ama fark etmiyor. UNO’daki 8. dönem toplu sözleşme döneminde imzalanan sözleşmenin benzeri bizde de imzalanıyor. Çünkü iki fabrikada da Hak-İş’e bağlı Öz Gıda-İş Sendikası örgütlü. Sendikal demokrasi yok, temsilciler ya atama yoluyla seçiliyor ya da biz işçilerin ısrarı ve dayatmasıyla kısmen temsilci seçiliyor veya atanıyor. İtiraz eden, sandık kurulsun diyen işçiler işlerinden olma tehdidi ile karşı karşıya. Toplu sözleşmelerde kadın işçilerin özgül talepleri hiç dikkate alınmadı. Kreş gibi, emzirme odaları, izin sürelerinin artırılması gibi hiçbir önerimiz kabul görmedi. Ocak ayı itibarıyla yeni bir toplu sözleşme sürecine giriyoruz. Ortada hâlâ taslaklar yok. Ücret, sosyal haklar, çalışma koşullarının düzeltilmesi, haftalık çalışma sürelerinin kısaltılması, zorunlu mesai dayatmalarının son bulması gibi hayati talepleri içeren nasıl bir teklif var, haberdar değiliz. “Siz ne istiyorsunuz?” diyen yok. 13-14 bin lira kira veren arkadaşlarımızın kiraları 20 bin liraya çıkacak, benim evin kirası 21 bin lira olacak. Teneke evler kurup yaşamayı düşünüyoruz. Pandemiden bu yana en az 3-4 kez ek zam verilmeliydi.

Bıçak kemiği değil gırtlağımızı delecek hale geldi. İşçinin fendi sendikal bürokrasiyi yendi durumunu yaratmazsak vay halimize. Öz Gıda-İş patronların ne diyeceğini bekliyor. Oysa gerçek bir sendika üyeleri ne diyor, ne talep ediyor ona bakar! 

Fotoğraf: uno/ pixabay