Futbol özlemi ve merakı ile yanıp tutuşan, “yasaklı yere” girmek isteyen İranlı kadınların mücadelesini anlatan “Ofsayt” filmini izlemek üzere, Ekmek ve Gül okurları ile bir kahvaltıda bir araya geldik. Tribünlerin kadın sesine düşman olduğu bu filmde, biz de yaşamın bizleri sokmak istediği bu kıskaçtan nasıl kurtulabileceğimizi konuştuk. Ama biz bu filmle ilk adımımızı; biriken okul ödevleri, yaklaşan vizeler, işyerinde biriken dosyalar, kreşten alınması gereken çocuğa rağmen birlikte bir şeyler tartışmak üzere bir araya gelerek attık.

Filmden kısaca bahsedeceksek olursak; İranlı kadınlar sonunda yakalanıp ahlak polislerine teslim edilme riski olduğu halde, futbol tribünlerinden maç izlemek için ellerinden geleni yapıyorlar. Kılıktan kılığa giriyorlar. Çünkü futbol maçlarını sahadan izlemesi kadınlara yasak. Ama o kadınlar “erkekler küfür ediyormuş, onu kadınların duymasını istemiyorlarmış”lara rağmen, “yasakları kabul etmiyoruz” dercesine mücadele ruhlarını filme yansıtmışlar. Çünkü onların yasakları kendi erkek hegemonyalarını kurmaktan öteye geçebilecek bir dayanak taşımıyor.

Sohbetimiz, filmdeki futbol yasağından müftülük yasası ve 25 Kasım’a yaklaşırken ülkemizde kadının yerine gelmeden olmazdı. “Beğenseniz de beğenmeseniz de bu yasa geçecek.” diyen iktidar sahipleri; imamlara kadar nikah kıyma yetkisi verilmesi; kadınların evlilik, miras, boşanma gibi haklarının güvencesiz bırakılmasının önünü açtı. İran’ın futbol tribünlerindeki yasaklı sesi, bugün bizim dört bir yanımızda vücut buluyor.
Devlet politikaları sonucunda üretilen şiddet, bugün 7’den 70’e tüm kadın kesimleri içerisinde zuhur buluyor. Bu sistemin kurbanı olan pek çok kadın; gözümüzün önünden, dilimizden düştü sohbetimize. Ama çayımızın son yudumunda daha sert vurduk çay tabaklarına. Derginin bu sayısında da biz de buradayız, birlikteyiz, sizinleyiz demek için virgül koyduk sohbetimize. Emeğimizin, gücümüzün farkına varmalı, “bir dünya değişir bir sözle” deyip kolları sıvamalıyız.