“Kadınlar şiirden ne anlar?”, “Kadından şair mi olur?” diyenlerin önüne şiirlerini gururla sunduğum Sennur Abla... “Sennur Abla” demek istiyorum çünkü dizelerindeki o sıcaklığıyla, tüm insanları kucaklayışıyla hepimizin ablası o...

“Kadınlar, ki yoklukları fark edilir olsa olsa. Kadınlar,
bir yazma, bir renk, bir devinim.. Karıncalar kadar
olağan.. Payları karıncalar kadar hayatta. Göçerler,
trenleri tanımadan. Selvisiz ve söğütsüz bir ıssızda,
katar katar hece taşları.”

Sennur ablanın şiirlerinde kadınlar her daim vardır: acısıyla, sancısıyla, emeğiyle, sevinciyle, gülüşüyle, yok sayılmasıyla, arzusuyla... Kadın çırılçıplak ortadadır. Kadınların hak arama mücadelesinde bizimledir Sennur abla.

Bir şair düşünün ki işçi grevlerinde, direniş çadırlarında, mitinglerde işçilerle kol kola olsun... Dizeleriyle olduğu kadar kendi benliğiyle de ezilen, sömürülen insanların yanındadır ve onları mücadeleye çağırır: “Sabah sokakları saran ekmek kokusunun mayalanışındaki uykusuzluk payı yazılmalı.”

“Bir sözle kuruldu dünya
Hep o sözü aradım ve buldum:
Emek” diyerek de emeğin yüceliğini anlatır bize.

BİR İŞÇİNİN ALINTERİNDE, BİR KADININ YAZMASINDA...

“Çiçeklensin kuru dallar diye, ne çok yeşil dal kaldı
geride. Ne çok rüzgâr, ne çok bora! Sınanması
bitmedi yoldaşlığın, bitmez daha.
Ancak çiçek açmış bir ağaç tanır belki, birlikteliğin
sevincini.”

Sahi ne çok yeşil dal kaldı geride... 10 Ekim Ankara Garı Katliamından üç gün önce ölümsüzleşti Sennur Abla. 10 Ekim’i görmüş olsaydı yüreği acıdan çatlayacak gibi olsa da o direngenliği aşılayacaktı bizlere sözcükleriyle, dizeleriyle biliyorum.

Sennur Abla hayatın her anında, ufacık detaylarda... Bir işçinin alınterinde, bir köylünün nefesinde, gecekondu evlerinde, bir kadının yazmasında, bir kız çocuğunun örgülü saçlarında, bir öğrencinin kitabında, bir bebeğin kirpiğinde, çiçek dallarında... Sennur Abla her yerde...