Merhabalar; 

Ben Antalya Organize Sanayi Bölgesinde çalışan ve özel sektörde hayatla mücadele eden 34 yaşında bir anneyim. Hayatın zorlukları, isteklere yetememenin içinde bir de emekli olabilmek için verdiğim mücadelede, benim gibi mücadele eden kadın arkadaşlarımla çok zor günler geçiriyoruz.

İşyerim pandemi sürecinde kısa çalışma ödeneği ile izne çıkardı bizi. Yaklaşık 3 ay kadar evde kalarak, çalışırken aldığım ücretin yüzde 60’ı ile geçinmek zorunda kaldım. Asgari ücret yetmez iken yüzde 60 neye yeter değil mi? Pandemide Avrupa’da kişi başına verilenlerle bizlere verilen arasında uçurum var. Bize verilen tencereye bir şey almamıza, çoluk çocuğumuzun önüne yiyecek koymaya yetmiyor. Maske mi alayım, temizlik malzemesi mi alayım? Okullar ne olacak, çocuğum nasıl bir eğitim alacak? İkinci dalga gelirse ve bu okullardan yayılırsa gibi kaygı içinde yaşamak insanı yıpratıyor. İnsanca yaşamak istiyorum. Anlamıyorum hiç, devlet neden her seferinde yarı yolda bırakıyor bizi! Bizim işsizlik maaşımız nereye gitti? Pandemide aldığımız ücret bile işsizlik maaşımızdan düşecekmiş. Araştırıyorum araştırıyorum hiç mi işçiden yana bir şey çıkmayacak! Devlet düşünmesin, patron düşünmesin, kıdem tazminatımızın da elimize geçmesine engel olsunlar, peki biz işçiler artık ne yapacağız? Vergiler, kesintiler bizden, çalışmak bizden, sefası kimlere? Evde kaldığım sürece sürekli düşündüm; çocuğum ne yapacak, geleceği nasıl olacak diye…

Bize tüm bunların hesabını vermek zorundalar!