Herkes çocukluğuna dönmek ister, ben asla istemem. Nedeni aile baskısı değil, çocukken yaşadığım istismar. 10 yaşında başladı. 15 yaşıma kadar kimseye hiçbir şey söyleyemedim. Annem şeker hastasıydı, hastanede yoğun bakıma kaldırıldığı bir gün babam beni ablamlara götürdü gece kalmam için. Ablamın uykusu ağırdır, ruhu duymaz. Uyurken bir el hissettim üstümde, döndüğümde enişten ağzımı kapattı, çok korktum, dokunmadık yerimi bırakmadı ve istismar etti beni. “Sakın kimseye söyleme, ablan çok mutsuz olur, senin için de her şey çok kötü olur” dedi. Ben ablamı çok severdim, hâlâ da çok severim. Suçu yok bu yaşananlarda. Sabah kalktığımda dudaklarımın tüm çevresi uçuklamıştı. Ablam “Sana ne oldu?” dedi, korkumdan hiçbir şey söyleyemedim. Her onlarda kaldığımda yaşandı aynı şeyler. Babam “Ablanda kalacaksın”dediğinde ağlardım, ama anlatamazdım olan biteni. Bu böyle yıllarca devam etti.

Evlendim, eşimle her ilişkide ağlardım, eşim ne olduğunu sorduğunda da bahaneler bulurdum. Cinsellikten nefret ettim. 40 yaşımdayım. Çocuklarım var. Türlü türlü dertlerim var. Daha bugüne kadar bir tek çocuğumu ne ağabeyime, ne ablalarıma bırakmadım. Kimseye güvenim yoktu. Korkum beni çok yalnızlaştırmıştı. Yaşadıklarımın altında ezilirken, bir gün mahallemizdeki Esenyalı Kadın Dayanışma Derneğinin bir etkinliğine katıldım. Dünyam değişti. Önce kendime güvenmeyi öğrendim. Gerisi yavaş yavaş geldi. Haklarım olduğunu, susmamam gerektiğini, boyun eğmek zorunda olmadığımı öğrendim. Keşke çocukken bana bunu öğreten olsaydı diye düşünüyorum. O yüzden şimdi çocuklarıma öğretmeye çalışıyorum: Korkmayın, biz varız, bizim gücümüz, sizin haklarınız var!