Merhaba, sevgili Ekmek ve Gül okurları,
Ben Sincan OSB’de çalışan genç bir kadın işçiyim. 1 Mayıs yaklaşıyor. İlk kez 1 Mayıs’a 2016 yılında katılmıştım. O sene büyük bir korkuyla birlikte alandaydım. Aynı duygu bu sene de halen hakim. Nedeni ise, hükümetin referandum öncesi ve sonrası politikaları oldu. Bu seneki 1 Mayıs pazartesi gününe denk geliyor, bu sebepten dolayı mesai koyma ihtimalleri çok yüksek. Ben yine de mesaide değil 1 Mayıs’ta olacağım. Hakkımı isteyeceğim, taleplerimi söyleyeceğim ve en önemlisi de “Kıdem tazminatıma dokunulmasın” diyeceğim. Çünkü ben biliyorum ki eğer kıdem tazminatı kaldırılırsa ilk olarak biz kadın işçileri etkileyecektir. Elimizdeki neredeyse tek güç olarak kalan kıdem tazminatı bizim sessizliğimiz yüzünden elimizden gitmemeli. Bu seneki 1 Mayıs’ın geçen seneki 1 Mayıs’tan daha da kuvvetli olacağına inanıyorum.
Mesai arkadaşım ile 1 Mayıs’ı konuştuğumda o 1 Mayıs'ın anlamına ilişkin olarak sadece o günün tatil olmasından mutlu olduğunu söyledi. Önce sinirlendim bunu duyunca. 1 Mayıs benim için “emek, mücadele, kadınlar, işçiler” anlamına geliyordu. Ama şöyle düşününce evet, 1 Mayıs bizim için tatil günü. Kimimizin eşine, kimimizin sevgilisine, kimimizin ailesine, kimimizin ise kendisine vakit ayırabileceği bir gün. Normal günlerde insanlık dışı koşullarda çalışan bir işçi için elbette tatil ilk akla gelen olmalı. Bizler, fazla mesailerden, düşük ücretlerden, aşağılanmaktan yani insanlığımızdan vazgeçmek zorunda kalmaktan bıktık. Bu 1 Mayıs’ta insanca haklarımızı savunmak için alanlarda olacağız. Biliyorum ki bizler birlikte vardık, varız, var olacağız.