Sabahın kör karanlığında kalkıp alelacele sofraya koyulan kahvaltıdan sonra, ev toplama vs. derken daha kahvaltı yapmadan evden çıkanların ağız kokuları ve parfüm kokularının karışıp tuhaf bir koku oluşturduğu otobüste biniyorum. Boş bulabilirsem kendimi koltuklarına atıp, bir saat yolculuktan sonra Osmanbey’in yarı uykulu, bezgin, paçalarından iplik sarkan, ellerine bir poğaça sıkıştırmış akın akın giden tekstil işçilerinin arasına karışarak evraklarla dolmuş masamın başında buluyorum kendimi. Neresinden başlasam diye düşünüp dururken, açıp da bir türlü bakamadığım sosyal medyadan bir görsel düşüyor ekranıma.
Tamam; ben de doğarken tombul doğmuşum, boğum boğum bileklerim varmış annem öyle der; ama yıllar geçtikçe, o boğumlar sağlığıma zarar vermeye başladıkça boğumlardan kurtulmak için yıllarca çaba sarf ettim; arada hâlâ da ederim.

Bu teknolojinin nimetlerinden faydalanalım diye sosyal medyadaki zayıflama gruplarına takılır oldum, fakat görseli görünce “Aman Allah’ım!” dedim kendi kendime. “Kim bu arkadan çekilmiş Zarife?” Adının Zarife olduğundan bile emin olmadığımız Zarife, Zarife’nin çikolatası, bisküvisi, lahmacunu derken “Zarife neden tayt giyiyor” sorusunu bir türlü algılayamadım. Güya mantık sorusuymuş, mantık bunun neresinde? Zarife’nin mantık sorusuna maruz kaldığından haberi var mıydı?

AKLIMIZLA DALGA GEÇİYORLAR!

Sosyal medyada diyet önerisi sayfalarını takibe başladım da bu görsel oradan düştü önüme dedim ya; hem Dukancı sayfalara hem de Karataycı sayfalara üye oldum.
Kim ne kadar zayıflamış, kıran kırana bir mücadele var sayfalarda. Resimler atılıyor, ekspres menüler, günlük menüler; sabah kahvaltısında ne yemiş, öğle menüsünde kızarmış mı yoksa ızgara mı et yesinmiş, peyniri kendi mi yapsın yoksa laytını mı alsınmış. Yahu zayıflamakta lüks oldu artık, zayıflamak isteyen önce alışverişe gidiyor, kepekler alınıyor, süt tozları, hindi fümeler falan... Birinin “Evet” dediğine diğeri “Hayır, cıısss” diyor. Ekmek yok, yulaf yiyin; diğeri hayır badem ve ceviz yiyin. Biri diyor “sızma zeytinyağı”, diğeri diyor “Hayır, has tereyağı.” Bir zamanlar “Ekmek bulamıyorsan pasta ye” diyenler geliyor aklıma, resmen dalga geçiyorlar bizimle. Bir tas çorba ile bir bütün ekmeği yemek zorunda kalan işçiler geliyor gözümün önüne ya da kalabalık ailelerde bir paket makarna ile yanında da bolca ekmekle karnını doyurmak zorunda kalanlar. Bademin, cevizin, fındığın, tereyağının, has zeytin yağının fiyatı zaten uçmuş, bize ucuz verdiler de “Yok biz yemeyiz” mi dedik! Verdikleri asgari ücretle alım gücünü azaltırken, bizleri sağlıklı yaşama değil de sadece yaşamını devam ettirmek için karın doyurmaya mahkum ettiler. Genetiği ile oynanmış, hormonlu gıdalarla kimyamızı bozarak obez toplum yaratarak sonra da bir sektör oluşturdular. Yok organik beslenme, layt ürünler, hadi olmadı diyetisyen...

Kadınlar kilo verdikçe bir özgüven geliyor, boy boy fotolar paylaşıyorlar; dizilerdeki kadınlar gibi zayıf, fit, albenisi olan kadınlar olmaya çalışıyorlar. Ama hiçbiri dökülen saçlarından, bozulan regl dönemlerinden, zayıflayan kalp atışlarından bahsetmiyor.

Başımdan geçen bir hikayeyi de paylaşmak istiyorum sizlerle. Yıllar önce doğumdan sonra epeyce bir kilo kaybetmiştim. Bir gün uzunca süre görmediğim bir ablamla yolda karşılaştım. Beni tanıyıp tanımama arasında gidip geldi. Ben kendimi tanıtınca “Kız Allah canını almaya. Sana n’olmuş. Elma gibi kıpkırmızı al yanakların, o güzel gülüşün nereye gitmiş” dedi. Ben o gün bugündür kilom ile çok barışığım. Zarife’nin neden tayt giydiğine gelince, onu da siz bulun.