Merhaba Ekmek ve Gül okurları; merhaba emekli ve emekçi kardeşlerim;

Ben emekli bir ev emekçisi kadınım. Bizleri hor gören ve öteleyen bu devlet sanki biz emeklilere sadaka veriyor. Oysa ki yıllarca çalıştım ve ülkeme benim de katkım oldu. Çocuklarım çok küçükken; anne sevgisine, şefkatine ihtiyacı varken onları kayınvalideme bırakarak birçok yerde bazen sigortasız zor koşullarda çalışarak emeklilik primlerimi ve vergimi ödedim. Kısaca bu aldığım paramı anamın ak sütü gibi hak ediyorum. Bu devlete, bu düzene yük değilim.

Çalıştığım yıllarda hep hayal kurardım. Emekli olunca sinemaya, tiyatroya gideceğim diye. Bırak sinemayı, bir arkadaşla çay içmeye gidemiyoruz. 7 gün 24 saat her şeye zam yapıyorlar. Kaşıkla veriyorlar, kepçeyle alıyorlar. Eve bir ihtiyaç alacaksam çevremdeki tüm marketleri gezip beş kuruşun bile hesabını yaparak en uygun olanı almaya çalışıyorum. Çocukluğumuzda İstanbul gibi yerde, zor koşullarda da olsa tek kişi çalışıp 10 kişilik bir aileyi geçindiriyordu. Ayrıca eve gelen giden misafirin haddi hesabı yoktu. Çocukluğumuz da sıkıntılar vardı fakat mutluyduk, umutluyduk. Şimdi ise hiç kimsenin birbirine güveni kalmadı. O günleri özlemle anar olduk, yaşadıklarımız o günleri de aratır oldu.

Karı, koca emekliyiz. İki çocuğum çalışıyor, zar zor bir evi geçindirmeye çalışıyoruz. Bizimle dalga geçer gibi, 2024 yılını emekliler yılı ilan ettiler fakat verilen maaş açlık sınırının çok altında. Artık dayanılacak gibi değil, emekli kardeşlerim. Karşı koymasak, bir araya gelmesek emeklilik hakkımızı da gasp edecekler.

Fotoğraf: Canva Pro yapay zeka görsel oluşturma aracıyla oluşturuldu