İş yolunda ya da iş başında, trafik kazalarında, makinenin ezmesiyle, şiddet sonucu ya da iş baskısının yarattığı stres sonucu 7 yılda en az 817 kadın emekçi hayatını kaybetti. İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisi (İSİG) verilerine göre 2013’te en az 103, 2014’te en az 131, 2015’te en az 121, 2016’da en az 110, 2017’de en az 117, 2018’de en az 120, 2019’da en az 115 kadın işçi iş cinayetlerinde can verdi.

“Kadın emeğine dönük politikalar kadınları giderek daha çok geçici, güvencesiz ve kayıt dışı işlere hapsetmektedir” denilen İSİG açıklamasında, “Özel sektörün ardından, kamu sektöründe devlet politikalarıyla biçimlenen kadın istihdam alanlarında kadınlar giderek daha çok ev işlerinin ve bakım emeğinin uzantısı işlerde çalışmaya mahkum edilmektedir” ifadeleri kullanıldı.

KADIN İŞÇİLERİN YÜZDE 98’İ SENDİKASIZDI

* Yaşamını yitiren kadınların 54’ü mülteci/göçmen (34 Suriyeli, 6 Gürcistanlı, 5 Özbekistanlı, 2 Rusyalı, 1 ABD’li, 1 Afganistanlı, 1 Japonyalı, 1 Kırgızistanlı, 1 Kolombiyalı, 1 Moldovyalı, 1 Türkmenistanlı...)
* 817 kadın işçinin 148’i çiftçi ve 48’i esnaf, 621’i ücretli çalışandan (işçi ve memur) oluşuyor.
* Yaşamını yitiren kadın emekçilerin yüzde 98’i sendikasız.
* Kadın iş cinayetlerinin yarısından çoğu tarım, orman iş kolunda gerçekleşti. 419 kadın emekçinin (271 işçi ve 148 çiftçi) yaşamını yitirdiği tarım-orman iş kolu ile birlikte; 85 kadın emekçinin yaşamını yitirdiği ticaret, büro, eğitim, sinema iş kolu; 60 kadın işçinin yaşamını yitirdiği sağlık, sosyal hizmetler iş kolu; 54 kadın emekçinin yaşamını yitirdiği tekstil, deri iş kolu ve 39 kadın emekçinin yaşamını yitirdiği belediye, genel İşler iş kolu en çok kadın iş cinayetinin yaşandığı iş kolları oldu.
* İş cinayetinde yaşamını yitirenlerin 35’i, 14 yaş ve altı yaşlarda çocuk işçilerdi. 15-17 yaş arası 38 çocuk/genç işçi, 18-27 yaş arası 168 işçi, 28-50 yaş arası 353 işçi, 51-64 yaş arası 104 işçi, 65 yaş ve üstü 44 işçi, yaşı bilinmeyen 75 kadın işçi yaşamını yitirdi.

İSİG’İN ÖNERİLERİ
İSİG’in kadın işçilere ilişkin önerileri ise şöyle sıralandı:
1- Toplumsal cinsiyetçi iş bölümüne son verilmelidir.
2- Kadın işlerinin ‘tehlikesiz ve basit’ olduğu ön yargısı yıkılmalıdır.
3- Yeniden üretim atölyelerine dönüşen evler ve işyerleri sağlık ve güvenlik risklerine karşı güvenli hale getirilmelidir.
4- Gerek devlet tarafından gerekse emek ve meslek örgütleri tarafından oluşturulan işçi sağlığı ve güvenliği politikaları toplumsal cinsiyet açısından düzenlenmelidir.
5- Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı tarafından, işyerlerinde ve evlerde kadınların ağırlıklı olarak çalıştığı işlerin ve bu işlerde çalışan kadınlarda rastlanan ortak sağlık sorunları ve riskleri rapor edilmeli ve kamuoyuyla düzenli olarak paylaşılmalıdır.
6- Kadınların çalışma alanlarındaki kimyasal, biyolojik, fiziksel, ergonomik vb. riskler saptanmalıdır.
7- İşyerinde kadına yönelik cinsel şiddet, taciz, cinsel sataşma tehlikesine karşı başvuru masası oluşturulmalıdır.
8- Emek ve meslek örgütleri kadın işçi sağlığı konusunda sektörlerine göre veri toplamalı ve raporlandırmalıdır.
9- Tüm çalışma alanlarında kadınların örgütlenmesi ve birleşik mücadelesi gereklidir.
10- Kadınlar çifte mesaisinin yıpratıcılığı ve üstlerindeki aşırı iş yüküne bağlı fiziksel ve ruhsal zararlar toplamı bir meslek hastalığı tanımı getirilmelidir.
11- Ücretli ücretsiz kadın işçilere yıpranma payı/erken emeklilik uygulamaları getirilmelidir.
12- Ev ve bakım hizmetleri azami ölçüde kamusal alandan ücretsiz karşılanmalıdır.
13- Kadınları ve kadın meslek hastalıklarını kapsayan bir işçi sağlığı ve iş güvenliği yasası gereklidir.
14- İşyeri toplu sözleşmelerinde, iş kolu ve ülke bazındaki çerçeve sözleşmelerde kadın meslek hastalıklarına dair maddeler konulmalıdır.