Bu yıl 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü pandemiye rağmen ülkenin birçok yerinde oldukça coşkulu kutlandı. Kadınlar için var olabilme mücadelesinin daha fazla olduğu bir yıl oldu. Çocuklar okula gidemediği için artan ev içi iş yükü, “mutfağa girip ne pişireceğim?” derdinin çarşıya pazara yüksek sesle yansıdığı, çocuklarına bakacak kimse olmadığı için işi bırakmak zorunda kaldığı, çalışıyorsa pandeminin ve ekonomik krizin yükünün esnek çalışma, güvencesizlik, mobbing, kısa çalışma ödeneği, ücretsiz izin, Kod 29 tehlikesi olarak karşısına çıktığı bu dönemde kadınlar birlikte çözüm üretmenin yollarını da aramaya devam etti. Bir araya gelmenin, birlikte öğrenmenin- bilgi açlığını gidermeye çalışmanın duygusuyla kendi mahallemizde neler yapabileceğimizi oturup tartıştığımız, dayanışmayı büyüttüğümüz, kadının eli değdiğinde her şeyin güzelleşeceğini gösterdiğimiz bir 8 Mart’ı Esenyalı Kadın Dayanışma Derneği olarak örgütledik.

8 Mart’ın tarihçesini konuştuğumuz, birçok farklı iş kolundan işçi kadınların, mülteci kadınların söz aldığı, tiyatro ve erbane grubumuzun gösterilerinin olduğu halayların çekildiği, türkülerin söylendiği aşağı yukarı 800-1000 kadınla yaptığımız şölen etkinliğimizi bu yıl pandemi gerekçesiyle yapamadık. Ama bütün bu salon etkinliğini parça parça üstelik de daha görünür kılarak sokağa yaydık. Bir kenti yaşanır kılmanın o kentin inşasında kadının söz sahibi olmasından geçtiğini, eşitsizliğin, ayrımcılığın, önyargıların kadınların hayatında neleri eksilttiğini, şiddet karşında neler yapılması gerektiğini, İstanbul Sözleşmesi, 6284 sayılı yasayı ve işyerlerindeki sorun ve şiddete karşı taleplerimizi öğrendiğimiz, öğrettiğimiz bir çalışma yürüttük. Bir yanda da büyük patronların kadınların emeğini vahşice sömürenler onlar değilmiş gibi iki yüzlülükle 8 Mart’ı kutlayan reklam projeleriyle samimiyetsizliklerine şahit olduk.

Elbette biz Esenyalılı kadınlar olarak, o fabrikalarda çalışan ya da haksızlığa uğrayıp işlerinden çıkarılan kadınlarla, sendikaları aracılığıyla grev alanlarında “yaşasın kadın dayanışması” diyerek 8 Mart’ı coşkuyla kutladık. Hem Kadıköy’deki miting hem de kendi mahallemizde yapacağımız yürüyüşümüz için bildirileri pazar başlarında dağıttık. Pazar başlarında kadınlarla yaptığımız sohbetlerde çarşının pazarın halini, satın aldığımız şeylerin fiyatının sürekli zamlandığını bunlara dur demenin örgütlülük ve dayanışmadan geçtiğini konuştuk. Mahallemizin duraklarına, duvarlarına yapıştırdığımız afişlerimizle, çağrılarımızı dağıtırken kadınlara yönelik şiddetin derinleşen yoksullukla birlikte arttığını daha yakından gördük, birbirimizin yaralarını sardık.
8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nü polisin tüm engelleme çabalarına rağmen yürüyüşümüzde görünen yeni yüzlerin, erbaneler eşliğinde türkülerimizle, sloganlarımızla, taleplerimizle haykırdığımız yürüyüşümüzle sonlandırdık. Bir 8 Mart’ı geride bırakırken her günün 8 Mart olması gerektiği bilinciyle derneğimizin yaşının yani sekiz yılın birikimini de öne çıkaran emeğimizin gücünün bizleri yanıltmadığını görerek eksiklerimizi, hatalarımızı konuşarak daha iyisini nasıl örgütleyeceğimizi şimdiden düşündüğümüz, önümüzdeki baharı, toprağa düşen cemreyi, pandeminin birinci yılında artık hastalıktan çok gelecek olan işsizlik dalgasını, açıklanan yeni ekonomik paketleri, her gün karşılaştığımız şiddet haberlerini, kadın cinayetlerini unutmayarak, alışmayarak ama umutsuzluğa düşmeyerek, haklarımızı, taleplerimizi her fırsatta yinelemeye devam edeceğiz.

Kadınların onlara örnek olan, yol açan mekanizmaları oldukça alanları, sokakları boş bırakmayacağını bilerek önümüzdeki emeğin bayramı olan 1 Mayıs'ı eşitliğin, özgürlüğün, hiçbir kadının şiddet görmediği, çocuklarının aç uyumadığı, istismar edilmediği daha güzel zamanlara evirerek karşılayacağız.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül