Evin yükü, çocukların beslenme çantasına ne koyulacağı, akşam ne yemek yapılacağı, işyerinde ustanın azarı... Metal işçileri olarak yeni bir toplu sözleşme süreci içindeyiz. Sendikamız Türk Metal bu taslakta “Kadın İşçiler Kurulu” kuracağına dair bir şeyler ortaya attı. Fakat biz metal işçisi kadınlar neler yaşıyoruz gelin bir de bizden dinleyin.

Geçtiğimiz günlerde deprem oldu. Pek çok arkadaşım ağladı, neden mi? Çünkü çocukları ya anneanne, babaanne ya da bakıcıda. Bir kısmı da okuldan çıktığı için, öğretmenleri evlerine yolladığı için merak içinde kaldı. Ayrıca telefonlar çekmediği için de kimse ulaşamadı çocuklarına. Depremden sonra da üretim devam ettiği için kimse evine gidemedi, çalışma bitene kadar. İşyerimizde çocuk parası veriliyor 6 yaşına kadar olan çocuklar için. Bu para bir kreş parası etmediği gibi şunu da gösteriyor; para değil derdimiz, 24 saat açık kreşler olmaması. Küçük çocuklarımızdan ayrı çalışırken aklımızın onlarda kalması. Vardiyalı çalışan bizler çocuklarımızı hangi kreşe verelim?

Bir diğer konu ‘özel’ günlerimiz. Çoğumuz için oldukça zor geçen bu günleri amir, lider ya da ustaya söylemek zor. Anlamıyorlar. “Ee sen de her ay revirdesin”, “Bu kadar çok tuvalete gitme” diyorlar. Bu günlerde bir gün izin hakkımız olsun istiyoruz. 

KADIN İŞÇİLER KÜÇÜMSENİYOR

Metal iş kolu ağır olmasına rağmen patronlar hafif sanayi göstererek bizleri burada çalıştırıyor ve işçiler arasında ayrımcılık artıyor. Erkek işçiler sürekli “Kadınlar var diye burası hafif sanayi” diye yaptığımız işleri küçümseyerek üzerimize geliyor. Küfür duymaktan bıktık, usandık. İşler işte olduğu kadar evde de ağır. İşyerlerindeki ayrımcılığa karşı, kadınların hayatlarını daha da zorlaştıran koşullara karşı kim bir şeyler yapacak peki?

Bugün Emine Bulut’u, öldürülen diğer kadınları duyduğumuzda soyunma odasında beraber ağlıyorsak, birimizin başına bir şey geldiğinde bütün bu zorlukları beraber aşıyorsak yine öyle yapacağız.

Bu saydığımız sorun ve sıkıntıların yanı sıra mesela biz sendikanın anlaşmalı olduğu bir sürü kurumun içine bir de epilasyon merkezi eklensin istiyoruz. 8 Mart ücretli izin olsun diyoruz.

BÖYLE BİR KURULA İHTİYAÇ VAR AMA...

Sendikamızın ortaya attığı ‘Kadın İşçiler Kurulu’ tüm bu isteklerimiz ya da başkaca isteklerimizi ne kadar yapacak? Bununla ilgili ortada bir bilgi yok. Böyle bir kurulun olması gerektiğini düşünüyorum. Sorunlarımızı anlatabildiğimiz, çözüm önerilerimizin dikkate alındığı, yani kısaca bizi dinledikleri bir kurula ihtiyaç var. Ama sadece dinleyip geçecekleri bir şey olmamasını istiyoruz. Konuşulan şeyler havada kalmasın, hayata geçirilsin. Ama sanırım biz peşine düşmedikçe olmayacak bunlar. Bir araya gelelim, sendikamızı da zorlayalım. Bir şeyleri değiştireceksek biz kadınlar beraber değiştireceğiz. İşyerinde ana avrat küfredenlerle, eşlerini dövenler, öldürenler aynı zihniyetin bir parçası... Bunları biz öğreteceğiz, hep beraber değiştirelim.