Petrol İş Sendikasına üye oldukları için Flormar Kozmetik Firmasında işten atılan 132 işçinin fabrika önünde başlattığı eylem 130’uncu gününde devam ediyor.

Geride kalan bıraktıkları günlerde yaşananları, taleplerini ve planlarını Flormar işçilerinden dinleyelim.

GÜLER: 14 YILLIK EMEĞİMİN HAKKINI ARIYORUM

Polisler, ses aracını kullanmamızı engelliyor, pankartlarımızı topluyor. Ama baskılar bizi yıldıramıyor. Biz 130 gündür buradayız. Bir 130 gün daha olsa yine burada olacağız. Hakkımızı alana kadar davamızın peşinde olacağız.
Sesimizi duyurmaya çalışıyoruz. Ama yetkili merciiler bizi duymamakta ısrar ediyor. Gözlerini ve kulaklarını tıkıyorlar bu duruma. Ama biz yine de sesimizi duyurmaya devam edeceğiz.
Direniş beni güçlendirdi, güçlendiriyor. Biz bu yola çıkarken hiçbir şeyi düşünmeden, hakkımızı savunmak için çıktık. Ama burada paylaşmayı öğrendik. Dayanışmayı öğrendik. Kötü hiçbir şey yapmadık. Bu yüzden onurluyum.
Burada 14 yıllık emeğimin ve çocuklarımın hakkını arıyorum.

OCAKTAŞ: BİZE DESTEK OLUN

Şu an mahkeme sürecimiz sürüyor. Onlar ne kadar çabalasalar da biz elimizden geldiği kadar hakkımızı almaya çalışacağız. Bu firmaya çok emeğimiz geçti. Verdiğimiz emeklere yazık. Onlar hiçbir zaman bizim hakkımızı vermediler. Biz ne zaman zam istediysek ‘tamam’ dediler. Ama bizi hep geçiştirdiler. Ben 14 senedir buradayım. 14 senedir fabrikanın nasıl geliştiğini bizden daha iyi kimse bilemez. Ama işçiye hiçbir zaman değer verilmedi.
Buradan herkese sesleniyorum: Bizim ürettiğimiz Flormar ve Yves Rocher ürünlerini kullanmalarını istemiyorum. Biz dört aydır burada sıcaklar, yağmur, çamur demeden direnmeye çalışıyoruz. Bize destek olsunlar.

DEMİREL: BU ÜLKEDE MÜCADELE ETMEDEN HİÇBİR ŞEY OLMUYOR

Seçimlerden önce birçok siyasi parti bizi ziyaret etti ancak seçimlerden sonra kimse uğramadı. 130 gündür 132 işçi kapıya atılmış. Bunların 100’den fazlası 25/2 maddesinden, yani ‘yasadışı örgüte destek olmaktan’ işten çıkarıldı. Yasa dışı örgütün ismi bile belirtilmemiş ve bunun üzerine gidilmiyor.
130 gündür burada işçilerin cebine para girmiyor. Sağdan soldan gelen yardımlarla geçimimizi sağlıyoruz. İdare ediyoruz. Ama yetmiyor. Geçinemiyoruz. Burada çoğu insan evli, çocuğu var. Devlet okulları özel okul gibi olmuş. Her okulda bir kıyafet zorunluluğu var. Yani pazardan kıyafet alıp çocuğuna giydiremiyorsun. 1 takım kıyafet 150 TL. Her şeye zam geldi. Burada bunu karşılayabilecek çok az insan var. Bunlardan dolayı zaten mağduruz. Bir de işten atıldığımız için ayrıca mağduruz. Burada 25/2 maddesinden çıkartıldığımız için başka bir yerde de işe giremiyoruz.
Ama her şeye rağmen sonuna kadar mücadele edeceğiz. Mücadele etmeden devlet de patronlar da işçilere hiçbir şey vermez. Tüm işçiler kendileri mücadele etsinler. Sendikalı olsunlar. Sendikalı olmaktan korkmasınlar. Mücadele etmeden bu ülkede hiçbir şey olmuyor. Devletimiz işçilere karşı tutumunu acayip değiştirdi. İşçinin değil işverenin yanında olmaya başladı. Burada bize yapılan zulümler belgelendiği halde müdahale edilmiyor. İnşallah yanlıştan dönerler. Yoksa bu işçi direnişi ve işçi dalgası daha çok büyüyecek ve bu ülkeyi saracak.

‘KRİZİN FATURASINI İŞÇİYE KESENLER BİZDEN OY BEKLEMESİN’

16 yıldır çevremdeki herkesle AKP yüzünden kavga ettim. Yaptığı hizmetleri var. Ama artık işçiler için de bir şey yapması lazım. İşçinin hakları görülmüyor. Dolar iki katına çıktı asgari ücret hala 1600 TL. 1600 TL’yle biz iki ay önce ne alıyorduk, şimdi ne alıyoruz? Ona bakmak lazım. Devletin bunu görmesi lazım. Yani bu krizin faturasının işçiye kesilmemesi lazım. Krizin faturası işçiye kesiliyorsa her zaman işveren parasına para katıyorsa krizde dahi yine aynı şey yapılıyorsa kusura bakmasınlar. Bizden oy falan beklemesinler.