İskenderun Buluttepe Mahallesi’ndeyiz, kız kardeşlik köprüsü ile sürdürdüğümüz çalışma ile kapı kapı kadınlara ulaşmaya, yaralarını sarmaya, ihtiyaçlarını tespit etmeye, elimizde olan malzemeleri ulaştırmaya çalışıyoruz. Bütün engellemelere rağmen dayanışmamız sürüyor.

Ev içi bakım yükü, koşulların ağırlığıyla birlikte artmış durumda. Kadınların sağlıkları gittikçe daha çok bozuluyor. Tepe mahallelerde yıkılan bina sayısı az ancak sağlık, hijyen, gıda gibi ihtiyaçlara ulaşımda zorluklar devam ediyor. Kentte işsizlik ve geçim derdi hadsafhada, bu durumda zorlukları katbekat artırıyor, özellikle engelli, otistik, Down sendromlu çocukları olan kadınlar için.

Seher’in 11 yaşında otisttik bir kızı var. “Depremden beri çocuğumla beraber çadırda kalıyorum. Engelli kızım var, çok korkuyor, “Öleceğiz, anne sen ölme” deyip duruyor. Çünkü engelli, hem otistik hem zeka geriliği var, 5 yaşındaki çocuğun beyni gibi, beyni hiç gelişmiyor. 11 yaşında” diye anlatıyor.

Düzenli kullandığı ilaçlara ulaşıp ulaşamadıklarını soruyoruz, “Şurubuna ulaştık ama hapına ulaşamıyoruz, kaç eczaneye gittim, gidip psikiyatri doktoruna yazdırman lazım diyor. Bir ay oldu da ilacını veremiyorum ilacı yok şu anda... Kızılay’ı aradım meşgul, arıyorum meşgul, arıyorum meşgul, bir türlü cevap vermiyorlar. En son farklı bir numaradan aradılar, bez, battaniye, kuru bakliyat falan talep etmiştim onun için. Bana dedi ki, Kızılay’dan alın, şuradan alın… Yani kestirip attılar. Kızılay’ı arıyoruz ulaşamıyoruz”.

‘PANİK ATAK VAR TEDAVİYE ULAŞAMIYORUM’

Kendinin sağlık sorunu olup olmadığını soruyoruz, “Benim sağlık sorunum yok” diyor önce, sonra “Bende panik atak var, bu aralar daha çok oldu. Aile hekimimiz beni psikiyatriye yönlendirdi bir an önce psikiyatriye gitmen lazım dedi. Çocuklara bir şey olacak diye korkuyorum. Korku var yani, şurada çocuk düştüğü an anında bayılıyorum”.

Psikiyatri doktoruna da ulaşamadıklarını söylüyor; “Aile hekimimiz Milli Park’ta psikiyatri var, çocuğun ilacını oradan yazdırabilirsiniz, senin de oraya gitmen lazım dedi. Milli Park buraya uzak, 2 araba değiştirmem lazım, gidemiyoruz. Bir buçuk aydır ilacını veremiyorum” diyerek sağlığa erişimin zorlukları ve geçim derdine dikkat çekiyor…

‘GÖNÜLLÜLERİN YARDIMIYLA AYAKTAYIZ’
Bütün bu süreçte tek başına mücadele etmiş, iş için şehir dışına çıkan inşaat işçisi eşi ise bir hafta önce dönmüş. Şu an işsiz. Oğlu ise Kıbrıs’ta askerlik yapıyor. İki günlüğüne izin alıp gelebilmiş ailesinin yanına. Çok zor durumda olduklarını söylüyor Seher: “Bütün ihtiyaçlarımızın teminini bir yerden sağlayamıyoruz. Yemek alabiliyor musun diyorlar, hayır diyoruz, çadırda mı kalıyorsun diye soruyorlar, evet çadırda kalıyoruz diyoruz, çadır kentlerden alın diyorlar. Çadır kentlere gidiyorsun burada çadırın yok, yemek alamazsın diyorlar. Gönüllülerin mahalleye ulaştırdığı kuru bakliyatlarla kendi imkanlarımızla yapıyoruz ama bu mahalleye hiçbir yardım yok. Şuraya gidin, buraya gidin, gidiyoruz her yerden boş dönüyoruz. Burada kaç tane çadır vardı, herkes çadırını söktü çadırlarına sular girdi. Bir kadının kırklı bebeği var çadırın içinde kalıyordu rezillik çekti” diyerek insanların imkansızlıklar nedeniyle evlerine girdiklerini anlatıyor.

‘ADIMIZ LİSTEDE VAR, AMA ERZAK YOK’

Taleplerini soruyoruz Seher’e, “Hijyen ürünleri istiyoruz, kuru bakliyat kalmadı, çocuklarımız hasta oluyor ilaçlarımızı alamıyoruz, hiçbir şey yok burada. Yani bu tepede yardım yok! Muhtara gidiyorsun yok, su mesela listede adımız var ama su yok. 3 günden beri gidiyorum muhtara malzeme yok, komşuya sorabilirsin. Adım listede var ama erzak yok. Ben bu çocuğu bırakıp her gün nereye gideyim, bugün muhtarı aradım ‘’Benim yerime başka birine ver ben istemiyorum artık’ dedim. Bu ne her gün, git gel git gel. Ne yapacağım ben dedim” diyerek tepki gösteriyor.