Yeliz 40’lı yaşlarında genç bir kadın, eşi bir taşeron firmada çalışıyor. Bir kızı var. Kızı online eğitime bir kez dahi girememiş. Evlerinde internetleri yok. İnternet olsa dahi derslere girebilecek tablet ya da telefon yok. Bütün dönem boyunca aramadık yer, çalmadık kapı bırakmamış fakat hiçbir yerden destek alamamış.

Ortaokula giden kızı anlatıyor, “Derslere hiç katılamadım. Öğretmenler ne anlatıyor bilmiyorum ama herkesten geri kaldığım için çok üzülüyorum” diyor.

Emekli olan Neriman ise zamlara karşı artık dayanacak gücü kalmadığını söylüyor: “Sıvı yağın zam şampiyonu olduğu ülkede, onu da alamayacaksak nasıl yaşayacağız? Ne yiyip ne içeceğiz bilmiyorum, kendileri lüks içinde yaşayacak diye bize ekmeği, yağı almayı lüks ettiler.” İnsanların tepkilerini dile getirmeleri gerektiğini söyleyen Neriman, “İnsanlar bir şey değişmez, söylesek kendimizi de riske atarız diyorlar. Ama öyle değil; biz söylemezsek kim söyleyecek? Her şeyi yaşayan biziz zaten sustuğumuz için bu hale geldik.”

Temizlik işçisi olarak çalışan Aydan ise, işi olduğu için şükrettiğini söylüyor. “Pandemide herkesin işten atıldığı haberlerini duyar olduk” diyor, “Biz de korktuk adam azaltacağız dediler, ben eşinden boşanmış iki çocuğuyla yalnız yaşayan bir kadınım tek gelirimiz asgari ücret beni de atarlarsa aç kalırız diye çok korktum. Şükür ki atmadılar.” Aydan’ın oğlu da ortaokula giden öğrencilerden biri ona da online ders durumunu soruyoruz; “Ben derslere hiç giremedim. İnternet yok. Evde telefon da yok. Annem işe gidiyor telefonuyla. Giremedim derslere ama yine de okulda yapılan sınavda teşekkür aldım, o yüzden mutluyum” diyor.

Fotoğraf: Unplash