Ben Tuzla Sanayi Bölgesinde çalışan bir tekstil işçisiyim. Bazı geceler beş arkadaşımla mesaiye kalıyoruz. Mesaiye kalan işçilerin sayısı az olduğu için işçi servisi çıkartmıyorlar. Bizi ticari taksi ile evlerimize gönderiyorlar. Taksinin güzergahının servis ile aynı olması gerekiyordu. Taksi bizi servisle aldıkları yerlere bırakacaktı. Evime yaklaşınca saat geç olduğu için taksiciye “Beni eve bırakır mısınız? Geçtiğim sokaklar çok tenha ve ışık yok. Korkuyorum” dedim. Taksici de “Hayır bana böyle bir şey denilmedi. Ben sizi buraya bırakacağım” diyerek yanıt verdi. Ben de mecburen indim. Eve doğru yürürken sürekli arkama dönüp baktım, sanki ensemde bir nefes var gibiydi. Yere baktığımda kendi gölgemi arkamdaki birinin gölgesi sandım. İrkilip olduğum yerde zıpladım. Şu an bu mektubu yazarken bile o günkü korkum aklıma geliyor. Gölgemden irkildiğim gecede, fiziksel olarak iyi olsam da psikolojik olarak harap haldeydim. Adım gibi eminim ki bunu yaşayan, ruhu yara bere içinde, ağır hasarlı dünya kadar kadın var. Çünkü hayatımızın her alanında fiziksel, psikolojik ve ekonomik şiddete uğruyoruz. Sokakta tanımadığı erkekler tarafından kimisi bıçakla, kimisi kılıçla öldürülen kız kardeşlerimiz gibi öldürülmek istemiyoruz. O yüzden gölgesinden irkilen kadınların sayısı daha da çoğaldı.

Biz kadınlar olarak gölgemizden korkmamızı isteyenlere karşı dişimizle tırnağımızla var ettiğimiz hayatlarımız, dik korkusuz duruşumuzla dünyaya, patronlara, sermayeye, sisteme meydan okuyalım!

Fotoğraf: Ekmek ve Gül