Merhaba sevgili Ekmek ve Gül okurları. Ben 15 yaşında lise öğrencisiyim. Size biraz kendimden biraz da annemden hatta daha çok babamın anneme yaşattıklarından bahsetmek istiyorum.
Babam evlendiklerinden beri anneme ne kadar söz verse de asla alkolden vazgeçmedi. Annemse çoğu şeyin farkında bile olmayan çocukları için katlanmıştı evliliğe. Annemin her canına tak edişte anneannemin yanına taşınırdık ama annem çalışmadığı, kardeşim küçük olduğu için eve geri dönmek zorunda kalırdık.
Yıllar sürekli babamın eve geç gelip annemi, beni, kardeşimi uykusundan uyandırıp sarhoş sarhoş bir şeyler sayıklamasıyla, annemin üzerine yürümesiyle, hatta bazen küçücük kardeşime el kaldırmasıyla geçti. Ertesi gün uyanıp ayıldığında kendisi önceki gece bize yaptıklarını unutuyordu. Benim ve kardeşimin kendisinden uzaklaşmamızı annemin bizi ona karşı nefretle doldurmasına bağladı hep.

ANNEMİN ÇIPLAK AYAKLARI...

Ve artık iplerin koptuğu bir zamana gelmiştik. Babam kısa süreli olmasını beklerken, tamamen kuzeninin kahvesinde çalışmaya başlamış, kendi işine gitmez olmuştu. Artık eve sabah gelen babamın başka kadınlarla mesajlaşmalarını yakalamıştı bir de annem. Evi geçindirecek para giderek azalmıştı. Annem evi geçindirmek için babamdan gizli ev temizliğine başlamıştı. Bir sabah 5’te babamın sesiyle uyanırken, sırf kavga çıkmasın diye 6 yaşındaki kardeşim bile uyuyor numarası yapmıştı. Babam tuvalete girdiği sırada koşarak binadan çıkmıştık. Sanırım hayatım boyunca o sabahı, sırf babamın bizi binanın içinde yakalayıp binayı ayağa kaldırmaması için annemin kardeşimi kucağına aldığı gibi çıplak ayaklarla binadan kaçmasını unutmayacağım.
Babamın hakaretlerine, küfürlerine dayanamayan annem uzaklaştırma kararı çıkartmıştı. Birkaç gün sonra babamın kardeşleri sözde konuşmak için bizi çağrıdıklarında amaçlarının annemi suçlamak olduğunu anladık. Yanlarından ayrılırken babamın bizim için artık olmadığını söyledik, eve gidip annemle sarılıp ağladık.
Bir süre sonra kendimize babamsız bir ev kurduk. Artık annem geceleri uykusunda sıçramıyor, kardeşime kırtasiye malzemesi almak için babamın eline bakmak zorunda kalmıyordu. Annemin çalışmaktan yorulduğu zamanlar da oluyor ama mutluyuz artık.

‘KADERİM BÖYLEYMİŞ’ DEMEYİN

Ben, annem daha fazlasına maruz kalmadığı ve yanımızda olup bizi destekleyen insanlar olduğu için şanslıyım. Maalesef ben ve annem kadar şanslı olmayanlar var. Sırf sadece kadın olduğu için haksızlığa, savunmasızlığa maruz kalan kadınlar... Eğer benim gibiler varsa gerçekten ‘Kaderim böyleymiş’ demeyin. Kaderimizi değiştirmek bizim elimizde. Ben kadınların güçlü olduğunu; çocukları için her şeyi yapabileceğini annemden öğrendim. Annemle gurur duydum. Şiddetten kurtulmak için küçücük bir umut varsa o umuda sarılın. Çünkü el ele verince kadın gerçekten başarıyor. Bütün kadınların 8 Mart’ını kutlarım.