Sizi Nejla’yla tanıştıracağım. Oturduğum mahallede esnaflık yapıyor. Kendisinden birkaç defa alışveriş yapmıştım. Çok sıcak karşılamıştı beni, bir iki ayaküstü sohbet etmişliğimiz vardı. Hatta bir defasında ‘Kıyafetin çok açık değil mi?’ diye sormuştu. Askılı bir penye giymiştim. Ben de kendisine gülümseyerek ‘Çok sıcak değil mi?’ Sen o çarşafın alında sıcakta rahatsız olmuyor musun?’ diye gülümseyerek sormuştum. ‘Allah dayanma gücü veriyor’ demişti. Ardından alışverişimi yapıp ayrılmıştım oradan. Başka bir gün yanımda götürdüğüm Ekmek ve Gül dergisini uzattım ve bunun bir kadın dergisi olduğunu söyledim. Ayrılırken de bir gün sohbet etmek için gelmek istediğimi söyledim. İşte o gün bu gündü. Hem gidip çayını içmek, hem de dergi üzerine konuşup gündemdeki müftülük nikahına ilişkin sohbet etmek istedim. Ben sormadan o anlatmaya koyuldu yaşadıklarını. Gelen geçen müşteriler onun dolu yüreğindekilerinin saçılmasına engel olmadı. Ekmek ve Gül’ü okumuş ve kendine yakın görmüştü yazılanları. Bundan sonrasını Nejla’nın cümleleri anlatsın.

İNSANIN İÇİNDE BAZI ŞEYLER YAŞLANMIYOR

“Üç oğlum iki kızım var. Evlendiğimde 15 yaşındaydım. Boylu posluydum, güzeldim. Yaşımdan çok büyük gösteriyordum. On altımda anne oldum. On sekizimde yine anne oldum. Yirmimde yine anne olduğumda tekrar İstanbul’da oturduğumuz mahalleye geldik. Buraya geldiğimizde komşularım sayesinde korunma yöntemlerini öğrendim. Ben bu kadar çocuğum olmasını istememiştim, bilgisizlikten ve çocuk yaşta evlenmekten oldu. Erken yaşta hamile kaldığım için çok zorlandım çocuklarımı doğururken. Bir oğlum doğuştan engelli. Şu an 31 yaşımdayım. İnsan ne kadar çok şey yaşamış olursa olsun içinde bazı şeyler yaşlanmıyor.
Babam giyimime hiç karışmazdı. Kocam olan adam ilk karşıma çıktığı gün yırtmaçlı bir etek giyinmiştim. Akşamdı, iş çıkışı evime gidiyorum. Karşıma çıktı ve eteğimi yırttı sokak ortasında. Bana ‘Böyle bir şey giyemezsin’ dedi. Çok utandım. Eteğimin o yırtık hali ile ağlaya ağlaya eve gittim. Babam ‘Ne oldu sana?’ diye sordu, ben de anlattım. Kapımıza kadar gelmişti bir de, ben de babama ‘Bu çocuk yaptı’ dedim. Babam ‘Sen kimsin çocuğumun eteğini yırtarsın? Ne hakla bunu yapıyorsun?’ deyince ‘Kızın benimle geziyordu’ dedi babama. Öyle bir şey olmadığını söyledim. Bir süre daha beni takip etti. Birkaç kez daha bizim evin önüne kadar gelmişti, rahatsız ediyordu beni. O günkü çocuk aklımla tek bildiğim karakola şikâyet etmekti. Kaç defa şikâyet ettim, geldiler, götürdüler nezarete attılar.
Ailesiyle beni istemeye geldi. Babam “Kızım daha çok küçük. Benim evlenecek kızım yok. Daha çorabını yıkamasını bilmiyor. Ben kızımı nasıl veririm” dedi. Beni kaçırdı. Ben 15 yaşımdayım, o 23 yaşında. Mahalle boyunca saçlarımdan sürükledi beni. Karşı koymaya çalıştım, gücüm yetmedi. Hiç kimse bir şey yapmadı, sadece seyrettiler. Yerlerde sürüklenmekten her yerim yara bere içerisindeydi. Sokak lambalarını tuta tuta bileklerim mosmor olmuştu. Sürükleye sürükleye götürüp bir bodruma kapattılar. Kapıyı kapattı üzerime, yengesini bekçi olarak koydu. Ne söylediysem para etmedi. Taksiye attılar beni. Bizim mahalleden geçerken annemi gördüm. Takside sesimi çıkartırsam hem beni hem taksiciyi vuracağını söyledi. İstanbul dışında bir yere götürdüler beni. Bir odaya kapattılar. Akşam ailesi geldi. Babam bir aracı gönderdi. “Gidin sorun kızıma kendi isteği ile mi gitti? Yoksa zorla mı götürmüş?” diye. Aracıya dedim ki “Babama söyle. Ben ona ‘Bu adam benim başıma iş açacak, beni işe gönderme’ dedim. O da bana ‘Kızım sen gitmezsen götüremez’ demişti. Beni o yaktı” dedim. Aracı beni götürmek için gelmiş. Bana eğer gidersem herkesi benimle birlikte öldüreceğini söyledi, gidemedim. Ertesi gün babam geldi, ama ben korktum, utandım, gidemedim onunla. Aynı odada kalıyorduk kaçmayayım diye. Haftalarca ne yemek yedim, ne lavaboya gittim ne de uyudum. Sonra başka bir odada kayınvalidemin uyuduğu kanepenin yanına kıvrıldım uyudum. Sabah namazına kalkınca beni gördü, ‘Senin burada ne işin var? O senin kocan, artık yanında yatacak’ dedi. Korktuğumu söyledim ama götürdü beni onun yanına. Onunla yatmak istemediğim için silahı kafama dayadı, ‘Seni öldüreceğim’ dedi. Sonra kayınpederim geldi, bana ‘Böyle yaparsan kocan senin bakire olmadığını düşünür’ dedi. ‘Ben böyle şeyleri bilmiyorum, o ne demek bilmiyorum. Beni anneme gönderin’ dedim. Göndermediler. Alışmak çok zordu.

İSTEDİ, ELDE ETTİ, HIRPALADI...

Daha önce şikâyette bulunmuştum diye kaçırıldığımda suç olduğu için beni karakola götürdüler. Savcı dedi ki bana ‘Seni annene babana teslim edelim mi?’ Beni tehdit ettikleri için ‘hayır’ dedim. Bizi bıraktılar. Sonra düğün yaptılar, köye götürdüler beni. Bir ay sonra askere gitti. O askerdeyken oğlum oldu. Çocuk olunca bu hayatı kabullenmek zorundayım gibi hissettim. Sonradan mecburiyetten sevdiğimi sandım. Ama o bunun kıymetini bilemedi. İstedi, elde etti, hırpaladı. İkinci oğluma 9 aylık hamileyken, bir akşam bulaşıkları yıkayamadım diye ahşap askıyı benim karnımda parçaladı. Oğlumun tek tarafı gelişmedi. Kafatasının bir tarafı içe doğru çökük. Bir köle gibi, bir hizmetçi gibi kocamın elindeydim. Bir keresinde bir şey söylemiş, ben çocuğu emziriyordum, duymamışım, geldi kafamı karyolanın demirine vurdu. Gözüm patladı. Hastaneye götürdüler, doktor ‘Ne oldu?’ dedi. Eğer eşimin dövdüğünü söylersem tutuklarlar, ortada kalırız diye düşündüm. Kapıya çarptım dedim. Doktor eşimi dışarı çıkarttı. ‘Bak kızım bu kapı çarpması değil, şiddet. Senin yaşın çok küçük’ dedi. Ben kapıya çarptım diye ısrar edince bir şey diyemedi. Ve bu yıllarca sürdü. Cehennemi yaşadım. Ama hiçbir yere gidemedim. Kocam şimdi bu yaşananlardan pişman olduğunu söylüyor. Gel benim içimi sor. Hiçbir zaman unutmayacağım.